من خودم چون تو طراحی مانکن یکم مشکل دارم ازینا استفاده میکنم!

اینم چن تا طراحی قوی و شکیل!

من این مدلو واسه خودم دوختم

واقعا زیباس

اگه سوالی راجع به الگو و دوختش داشتین در خدمتم

vaydamthoitrang.com

کاغذهای مات و انواع مقوا/ کاغذ شفاف و مات، نیمه شفاف و فیلم شفاف/ کاغذ و فیلم شفاف و مات( نیمه شفاف) در مراحل طراحی /

کاغذ های طراحی انواع بسیار متعددی دارند که بر طبق وزن (ضخامت) و ز بری ( درجه ی بافت سطح) طبقه بندی می شوند. زمانی که کاغذ یا سطحی را برای طراحی انتخاب می کنید، چند نکته را باید در نظر داشته باشید= 1- آیا کار هنری شما یک طراحی خام و اولیه است، یا باید آن را به نمایش بگذارید و ارائه دهید؟ 2- آیا حاصل کار شما نیاز به تکثیر دارد یا نه؟ 3- از چه ابزاری می خواهید  استفاده کنید؟ جدا از این عوامل، تصمیم نهایی به سلیقه ی شخصی بستگی دارد که حاصل آزمایش و تجربه ی شماست.

کاغذ روزنامه/ کاغذی است که از تفاله ی چوب ساخته می شود و ارزان، اما شکننده و لطیف است. این کاغذ، مخصوص روزنامه است و سفید، صاف و جاذب الرطوبه می باشد. کاغذ روزنامه برای کارهای هنری سریع و موقتی مناسب است. از این کاغذ برای طراحی های خام و اولیه ی بزرگ و طراحی های موقتی که با مداد ذغالی یا مداد شمعی و مداد گچی انجام می شوند، استفاده می شود. کاغذ روزنامه به صورت دفترچه، ورقه و ... در دسترس است.

کاغذ بوچر/ کاغذ سفید محکم تری است که در توپ های به پهنای 35 اینچ تولید می شود و برای کارهای هنری بزرگتر مناسب است. این کاغذ برای طرح هایی مناسب است که در آنها از مداد های نرم، مداد شمعی، مداد ذغالی، مداد گچی، انواع ماژیک، انواع جوهرها و رنگ های گواش استفاده می شود.

کاغذ طراحی/ این کاغذ در انواع بسیار و با کیفیت ها، ضخامت ها و زبری های مختلف موجود است. این نوع کاغذ در رنگ های هماهنگ و متناسب و در اندازه های مختلف به صورت ورقه، و.. در دسترس است. کاغذ طراحی نموداری( کاغذ شطرنجی یا میلیمتری) نیز با تقسیم بندی به صورت چهارخانه – به اندازه های مختلف و بر اساس اینچ و سانتیمتر – و با خطوطی به رنگ آبی، سبز، نارنجی یا سیاه در دسترس است

کاغذ

تنوع در کاغذهای موجود در نگاه اول موجب دلهره و شگفتی می‌شود. شما باید اطلاعات روی کاور کاغذ را مطالعه کنید تا بفهمید چه نوع کاغذی است. اغلب کاغذهای معمولی دو نوع هستد. ولم که تقریباً زبر است. و plate که نرم است. عملکرد هر کدام فرق می‌کند. بنابراین آنها را امتحان کنید تا متوجه بشوید که هر کدام به چه کار می‌آیند. طراحی روی کاغذ نرم بخصوص با قلم طراحی خیلی سریع انجام می‌شود. طراحی روی کاغذ زبر کمی کندتر انجام می‌شود و مناسب مداد است. کاغذهای مخصوص مداد هم انواع متفاوتی دارند. و به لحاظ شفافیت و سفیدی و کاربردی درجه بندی می‌شوند. شما باید حداقل دو برند متفاوت از آنها را تجربه کنید. همیشه روی سطح اصلی کاغذ طراحی کنید زیرا روی دوم کاغذ حالتش فرق می‌کند. کاغذهای مخصوص آبرنگ هم با دو مدل بسته‌ای یا ورقهای تکی در بازار موجود هستند.

در فشن کاغذهای آبرنگ تقریباً سطحی زبر دارند و در مقایسه با آنهایی که سطحی زبر دارند بهتر عمل می‌کنند. و کاغذهای زبر خیلی آب بخودشان جذب می‌کنند و نقاشی کردن روی آنها خیلی طول می‌کشد.

کاغذ طراحی: کاغذ گرته برداری

شرکتهای تولید کننده کاغذ کاعذهای منحصر بفرد تولید می‌کنند. بعضی از آنها نسبت به دیگری شفاف‌ترند یا از نظر نازکی با نمونة دیگری متفاوت هستند. انواع گوناگونی از آنها نرم هستند و مناسب همه ابزار طراحی هستند. بقیه کیفیت کمتری دارند و برای کارهای پر حجم و حرفه‌ای دوام نمی‌آورند. اغلب کاغذهای گرته برداری را می‌توانید بعنوان کاور برای طراحی اتان استفاده کنید یا برای اقدامات مقدماتی برای طراحی مفهومی استفاده کنید. یعنی زمانیکه یک ایده دارید و می‌خواهید خیلی سریع آن را روی کاغذ پیاده کنید. همه کاغذهای گرته‌برداری از نظراستفاده محدودیت دارند. مگر قابلیت شفافیت آنها –یعنی وقتیکه روی یک عکس قرارش می‌دهیم می‌توانیم تصویر زیری را بخوبی ببینیم. این کاغذ برای غلط گیری (اصلاح طرح) خیلی خوب است و بعنوان پوشش روی طرح بسیار مناسب است.

مداد گرافیت وآبنوسی

مداد گرافیت شبیه همین مدادهای چوبی معمولی هستند که با آنها می‌نویسیم. مدادهای آبنوسی ممکنه با روکش پلاستیکی عرضه شوند. فرق این دو در این است که مدادهای طراحی در نوک آنها است یکی هارد و دیگری نرم است. مثلاً H برای مدادهای هارد یا خشک و دیگری B  برای مدادهای نرم.

شما باید این نوع مدادها را تجربه کنید تا میزان خشک یا نرم بودن آنها را امتحان کنید. به هر حال نوک این مدادها نازک و ظریف است و باید بخوبی از آنها نگهداری کنید. تا نشکند و اونوقت تیز کردن مجدد آنها کمی مشکل است. مدادهای مهندسی یا اتود هم هستند. نوک اینها قابل تعویض است.

مداد رنگی

سه مدل مداد رنگی داریم: 1- نوک ضخیم 2- نوک نرم 3- که جوهر آنها آبکی است. قانوناً هرچه نوک مداد نازکتر باشد رنگش تیره‌تر و نرم‌تر است. نوکهای ضخیم‌تر خطوط چین‌دار می‌دهند.

اصول استفاده از رنگ ها در طراحی لباس

در ایران، هر چقدر دلتان بخواهد خیاط داریم و هر کسی برای خودش خیاط آشنایی دارد که هرازچندگاهی چند دست لباس برایش می دوزد، جالب است بدانید که در کشورهای اروپایی مانند انگلیس، عکس آن است.

در ایران، هر چقدر دلتان بخواهد خیاط داریم و هر کسی برای خودش خیاط آشنایی دارد که هرازچندگاهی چند دست لباس برایش می دوزد، جالب است بدانید که در کشورهای اروپایی مانند انگلیس، عکس آن است. آنجا طراحان لباس زیادی در جامعه حضور دارند ولی کمتر کسی فکر رفتن به خیاطی را به ذهن خود راه ??o?†i?uê?

ژوژمان یک کلمه فرانسوی است ( jugement ) و در انگلیسی ( judgment ) به معنی قضاوت کردن ، بعضی مواقع از ژوژه هم استفاده می شود .

دانشجویان هنر برای ارائه آثار خود در دانشگاه ها و مراکز آموزشی هنر آثار خود را ژوژه میکنند  و به قضاوت اساتید قرار می دهند . همیشه این قضاوت ساعت ها در دانشگاه های هنر  به طول می کشد و سر انجام استاد مربوطه نمره ای را برای این واحد درسی که در طول یک ترم با دانشجویان خود داشته را ارائه می دهد.

میشه گفت که ژوژمان یه چیزی مثل امتحانات آخر ترمه ولی حال و هوای متفاوتی داره .

کوچک نمایی یا Foreshortening در طراحی لباس یعنی چه:

1) کوتاه نشان دادن برخی خطوط و ابعاد به منظور ژرف نمایی یا پرسپکتیو.

2) در هنرهای تجسمی یعنی چیزی را از آن چه که هست به منظور خلق یک جلوة سه بعدی بر اساس قوانین پرسپکتیو کوتاه تر نشان می دهیم. این خمیدگی یا کوتاه نمایی یا پرسپکتیو هنگام طراحی، قسمتی از بدن را در زاویه دید دور یا نزدیک می‌کند. 

 3) اصطلاحی است که برای شرح جابجایی بصری یک خمیدگی در اندام بدن همانگونه که دیده و طراحی می‌شود بکار می‌رود. این خمیدگی یا کوته نمایی در طراحی بخشی از بدن را نسبت به زاویة دید شما نزدیکتر یا دورتر نشان می‌دهد.

مثلاً در یک ژست، ساق پا نسبت به ران به سمت عقب می‌رود. در این هنگام پا خم می‌شود و از زانو تا قوزک پا کوته نمایی بوجود می‌آید. در مثال دیگر، ران پا در قسمت زانو خم شده و به سمت جلو می‌آید. این بار این ران است که از خط شورت تا زانو کوتاه نمایی شده است. در مثال دیگر، آن قسمت از پا که کوتاه نمایی شده بطور غیر معمول طراحی خواهد شد.

گاهی اوقات وقتی انسان به اسم رشته ای فکر می کند مطلب را بسیارساده می انگارد و مانند خیاطی، یاد نخ و سوزن و مقداری پارچه که پوشش را برای انسان به ارمغان می آورد.
اما هنگامی که به صفت پوشاک فکر می کنید یا به انواع مدهای روز ایران و جهان می اندیشید و یا زمانی که رنگ ها و طرح های متفاوت را به دقت بررسی می کنید متوجه پیچیدگی های تولید و بازاریابی و رقابت سنگین کشورها می شوید.
شرایط اقلیم، اقتصادی، فرهنگی و آداب و رسوم اجتماعی تنوع لباس ها را در یک کشور آنچنان پیچده نموده که بررسی پوشاک و پوشش یک کشور مانند یک پروژه عظیم است.
تاثیرات فرهنگی لباس، نگاه اجتماعی مردمان یک کشور به طرح لباس و بحث مد و مدگرایی جزء اساسی ترین مطالب این صفت است.
هنر با ارزش طراحی و دوخت لباس با جلوه گری جنبه های گوناگون هنری می تواند در سطوح وسیع اقتصادی خودنمائی کند.
مبانی هنرهای تجسمی، اصول طراحی لباس و آناتومی بدن انسان، برش و دوخت لباس زنانه و کودک و تزئین اتاق خواب کودک، الیاف نساجی، رنگ شناسی تخصصی لباس، روش های تولید لباس( سری دوزی از مواردی است که هنرجویان در طی تحصیل با آن آشنا می شوند).

درسهای رشته

صنعت و بازار کار

زمینه های شغلی رشته مذکور عبارت است از :

• سری دوزی پوشاک
• برشکاری لباس و پارچه
• طراحی لباس و دوخت
• سرپرست آموزشگاه خیاطی
• مدیر امور و تولیدی پوشاک
• تکه دوزی و گلدوزی لباس
• نازک دوزی و ضخیم دوزی
• دوخت کامل سیسمونی
• مدلسازی لباس

دیباچه: برای بزرگداشت و ارج گذاشتن به مقام شاعران، نویسندگان، دانشمندان و وزیران، به آن‌ها جامه‌ای دوخته می‌بخشیدند که به آن خلعت می‌گفتند. برای مجازات مقصران نیز لباس ناموزون بر تنشان می‌کردند و کلاهی مضحک بر سرشان می‌گذاشتند و او را پیاده یا سواره در شهر می‌گرداندند. حتی وقتی می‌خواستند از قدیمی‌‌ترین و مجرب‌ترین پهلوان‌ها سخن بگویند، می‌گفتند که فلانی پیش‌کسوت است، یعنی که او یک پیراهن بیشتر پاره کرده و یا در زورخانه لنگ و اِزار را زودتر گرفته است.به عبارت دیگر در طی تاریخ همیشه لباس بیانگر فرهنگ، قومیت، شخصیت و مقام یک فرد بوده و به همین دلیل ارزش و اهمیت بسیاری داشته است و باز به همین دلیل باید برای رشته طراحی پارچه و لباس، ارزش بسیاری قائل شد چرا که این رشته از یک سو در حفظ فرهنگ و ملیت یک کشور نقش به سزایی دارد و از سوی دیگر می‌تواند بهترین، راحت‌ترین و کاربردی‌ترین لباس‌ها و پارچه‌ها را برای مردم جامعه به ارمغان بیاورد. رشته‌ طراحی‌ پارچه‌ و لباس‌ یک‌ رشته‌ هنری‌ کاربردی‌ است‌ که‌ دارای‌ سه‌ گرایش‌ طراحی‌ لباس‌، طراحی‌ چاپ‌ پارچه‌ و طراحی‌ بافت‌ پارچه‌ می‌باشد.

گرایش‌ طراحی‌ لباس‌:

این‌ گرایش‌ دارای‌ دو شاخه‌ اصلی‌ تک‌ دوزی‌ یا مزون‌ و صنعت‌ است‌ که‌ شاخه‌ تک‌دوزی‌ به‌ طراحی‌ و دوخت‌ لباس‌ برای‌ افراد مختلف‌ می‌پردازد و شاخه‌ صنعت‌ که‌ کاربردی‌تر است‌ به‌ بخش‌های‌ مختلفی‌ تقسیم‌ می‌شود که‌ از آن‌ جمله‌ می‌توان‌ به‌ بخش‌های‌ پارچه‌ جین‌، پیراهن‌ بچه‌، پیراهن‌ زنانه‌، لباس‌ مردانه‌ و... اشاره‌ کرد. به‌ گفته‌ دیگر گرایش‌ طراحی‌ لباس‌ به‌ آموزش‌ طراحی‌ کاربردی‌ و طراحی‌ مـُد می‌پردازد که‌ در این‌ میان‌ طراحی‌ کاربردی‌ شامل‌ طراحی‌ لباس‌ مشاغل‌ و گروه‌های‌ مختلف‌ جامعه‌ مثل‌ ورزشکاران‌، قوای‌ سه‌ گانه‌ ارتش‌ و مواردی‌ از این‌ قبیل‌ می‌شود و طراحی‌ مد نیز جنبه‌ فانتزی‌ دارد؛ در این بخش،‌ طراح‌ با کار خود، خلاقیتش‌ را نشان‌ می‌دهد تا افراد دیگر از این‌ طرح‌ جدید ایده‌ بگیرند و کارهای‌ تازه‌ای‌ را به‌ بازار عرضه‌ کنند.

درس‌های‌ این‌ رشته‌ در طول‌ تحصیل

دروس‌ مشترک‌ در‌ گرایش‌های‌ مختلف‌ طراحی‌ پارچه‌ و لباس‌:

مبانی‌ هنرهای‌ تجسمی‌، کارگاه‌ طراحی‌ پایه‌، کارگاه‌ عکاسی‌ پایه‌، هنر و تمدن‌ اسلامی‌، آشنایی‌ با هنر در تاریخ‌ ، آشنایی‌ با هنرهای‌ سنتی‌ ایران‌، هندسه‌ نقوش‌ در صنایع‌ دستی‌ ایران‌، خوشنویسی‌ و طراحی‌ حروف‌، آشنایی‌ با پارچه‌ و لباس‌های‌ سنتی‌ ایران‌، پارچه‌شناسی‌، کارگاه‌ طراحی‌ بافت‌ مقدماتی‌، کارگاه‌ طراحی‌ چاپ‌ مقدماتی‌، کارگاه‌ طراحی‌ لباس‌ مقدماتی‌، آشنایی‌ با رشته‌های‌ هنری‌ معاصر، انسان‌، طبیعت‌ و طراحی‌.

دروس‌ تخصصی‌ گرایش‌ طراحی‌ لباس‌:

تاریخ‌ لباس‌ در ایران‌ و جهان‌، کارگاه‌ طراحی‌ تخصصی‌، کارگاه‌ دوخت‌ ، کارگاه‌ طرح‌ و تهیه‌ الگو، کارگاه‌ طراحی‌ لباس‌، انسان‌، طبیعت‌ و طراحی‌، تحقیق‌ (طراحی‌ لباس‌)، طرح‌ و رساله‌ نهایی‌.

گرایش‌ طراحی‌ چاپ‌ پارچه:

در طراحی‌ چاپ‌ پارچه‌، دانشجویان‌ آموزش‌ می‌بینند که‌ چگونه‌ برای‌ پارچه‌های‌ بافته‌ شده‌ طرح‌ بدهند. در طراحی چاپ پارچه‌، از لحاظ‌ رنگ‌بندی‌، طراحی‌ با راپورت‌بندی‌ روبرو است‌. و منظور از راپورت‌بندی‌ این‌ است‌ که‌ طراح‌، طرح‌ را بر روی‌ پارچه‌ به‌ گونه‌ای‌ تکرار کند که‌ این‌ تکرار چشم‌ آزار نباشد، یعنی‌ طراح‌ با توجه‌ به‌ نوع‌، تراکم‌ تار و پود، رنگ‌ و میزان‌ پذیرش‌ رنگ‌ یا آبی‌ که‌ در پارچه‌ وجود دارد و همچنین‌ نوع‌ چاپ‌ پارچه‌ که‌ می‌تواند چاپ‌ روتاری‌، سیلک‌، غلطکی‌ یا چاپ‌های‌ مدرن‌ باشد؛ طرح‌ خود را ارائه‌ می‌دهد.

دروس‌ تخصصی‌ گرایش‌ چاپ‌ پارچه‌:

پارچه‌شناسی‌ تخصصی‌، تاریخ‌ پارچه‌ و نساجی‌، کارگاه‌ رنگرزی‌، تحول‌ صنایع‌ دستی‌ در دنیا، کارگاه‌ طراحی‌ چاپ‌، تحقیق‌ (چاپ‌ پارچه‌)، طرح‌ و رساله‌ نهایی‌.

گرایش‌ طراحی‌ بافت‌ پارچه‌:

گرایش‌ بافت‌ پارچه‌ به‌ طراحی‌ و نفش‌بندی‌ پارچه‌ می‌پردازد. به‌ عبارت‌ دیگر دانشجویان‌ این‌ رشته‌ با طراحی‌ بافت‌ پارچه‌هایی‌ که‌ ساختمان‌ آنها از تاروپود تشکیل‌ شده‌، آشنا می‌شوند. دانشجوی‌ طراحی‌ بافت‌ پارچه‌ با تاروپود پارچه‌ بازی‌ می‌کند تا طرح‌ جدیدی‌ ارائه‌ دهد و در این‌ راستا لازم‌ است‌ که‌ با انواع‌ بافت‌ پارچه‌ آشنا باشد تا بتواند با توجه‌ به‌ نوع‌ کاربرد، طرح‌ مورد نظرش‌ را ارائه‌ دهد. برای‌ مثال‌ پارچه‌ای‌ که‌ برای‌ مبلمان‌ اداری‌ طراحی‌ می‌شود، جنس‌، طرح‌ و رنگش‌ با پارچه‌ مبلمان‌ منزل‌ متفاوت‌ است‌.

دروس‌ تخصصی‌ گرایش‌ بافت‌ پارچه‌:

پارچه‌شناسی‌ تخصصی‌، تاریخ‌ پارچه‌ و نساجی‌، کارگاه‌ رنگرزی‌، تحول‌ صنایع‌ دستی‌ در دنیا، کارگاه‌ طراحی‌ بافت‌، تحقیق‌ (بافت‌ پارچه‌) ، طرح‌ و رساله‌ نهایی‌.

توانایی ‌های‌ لازم :

یک‌ دانشجوی‌ طراحی‌ پارچه‌ و لباس‌ باید هنرهای‌ تجسمی‌ را بشناسد و دارای‌ خلاقیت‌ و دید هنری‌ باشد. داوطلبان‌ باید بدانند که‌ رشته‌ طراحی‌ پارچه‌ و لباس‌، یک‌ رشته‌ کاربردی‌ است؛‌ یعنی‌ هدف‌ این‌ رشته‌ طراحی‌ اصولی‌ پارچه‌ و لباس‌ با حفظ‌ خلاقیت‌ هنری‌ است و در نهایت‌ باید محصول‌ هنرمند، به‌ صورت‌ تولید انبوه‌ وارد بازار شود. به‌ همین‌ خاطر هنرمندانی‌ که‌ فقط‌ برای‌ حس‌ خودشان‌ طراحی‌ می‌کنند، در این‌ رشته‌ موفق‌ نمی‌شوند و بهتر است‌ رشته‌ نقاشی‌ را انتخاب‌ کنند.

موقعیت‌ شغلی‌ در ایران :

امروزه‌ صاحبان‌ صنایع‌ متوجه‌ شده‌اند که‌ باید اصول‌ علمی‌ طراحی‌ و رنگ‌بندی‌ را رعایت‌ کنند تا کارشان‌ توان‌ رقابت‌ در بازار را داشته‌ باشد. برای‌ مثال‌ شرکت‌های‌ خودروسازی‌ به‌ دنبال‌ الگوساز و طراح‌ بافت‌ پارچه‌ برای‌ روکش‌ صندلی‌ خودرو هستند. بازار کار طراحی‌ لباس‌ نیز بسیار خوب‌ است‌ و حتی‌ اگر فارغ‌التحصیل‌ این‌ گرایش‌ جذب‌ سازمان‌ها و مراکز خصوصی‌ و دولتی‌ نشود، می‌تواند با سرمایه‌ای‌ اندک‌ برای‌ خود، کار کند.

مُد (به فرانسوی: Mode) اصطلاح کلی در حیطه هنر طراحی پوشاک است که تحت تاثیر اوضاع فرهنگی و اجتماعی جامعه در یک دوره زمانی مشخص انجام می‌پذیرد. برای تعریف مد (انگلیسی Fashion) دو تعریف دیگر نیز ارائه شده است: "شیوه رفتاری که به طور موقت توسط بخش مشخصی از اعضاء یک گروه اجتماعی اتخاذ می شود، به این دلیل که آن رفتار انتخابی را از نظر اجتماعی برای آن زمان و موقعیت مناسب تشخیص می دهند." "مد نوع لباسی است که اخیراً پذیرفته شده است."

مُدگرایى پدیده‏اى است که کمابیش در میان همه اقشار جامعه وجود دارد اما در میان این‌ها جوانان و نوجوانان بیش از دیگران به مُد اهمیت می‌دهند و مُدگرا هستند. وسایل ارتباط جمعی و امکانات برای ارتباط با جوامع مختلف، باعث شده است تا جوانان و نوجوانان به رفتار‌ها و هنجارهاى متضاد با ارزش‏هاى جامعه خویش رو بیاورند.
به هنرمندانی در عرصه پوشاک که با طرح‌های ابداعی‌شان تاثیر به‌سزایی در صنعت مد در یک دوره خاص زمانی بگذارند، «طراح لباس» گفته می‌شود.

مد گوتیک به سبک لباس پوشیدنی گفته می‌شود که تاریکی، ترسناکی و بعضی اوقات بدن نمایی از ویژگی‌های آن است.مد گوتیک شامل رنگ کردن مو به رنگ سیاه یا سفید، موجدار کردن مو، لب‌های سیاه و لباس‌های سیاه است.در طراحی این سبک از ویژگی های سبک پانک ویکتوریایی و الیزابتی بهره گرفته شده است.تا حد زیادی نگاه به این سبک در افراد و موقعیت جغرافیایی استفاده از آن متفاوت است، هر چند تقریبا همه گت ها از برخی از عناصر این سبک به طور مشترک استفاده میکنند.برخی طراحان مد از قبیل الکساندر مک کویین و جان گالیانو به عنوان طراح "مدل گوتیک بانوان" نیز شناخته میشوند. مد گوتیک اغلب با مد هوی متال اشتباه گرفته میشود.دلیل آن موضوع این است که معمولاً خارجی‌ها طرفداران هوی متال، به ویژه کسانی که لباسهای سیاه رنگ میپوشند یا پوستی رنگ پریده دارند را با طرفداران گوتیک اشتباه میگیرند.
سینترا ویلسون اعتقاد دارد که ریشه های سبک معاصرگوت را باید در فرهنگ عزاداری عصر ویکتوریا جستجو کرد. همچنین از متخصصان درباره شناخت تاریخ این سبک میتوان از والری استیل نام برد.
مد گوتیک را میتوان با لباس های کاملا سیاه و یا سبک مو و آرایش منحصر به فرد آن شناخت.

سایمون رینولدز راه های شناسایی ظاهری این سبک را

·          

• رنگ پریدگی شدید، موهای مشکی، لباس هایی به سبک سالهای ۱۷۹۵ تا ۱۸۲۰، کلاه سیلندری، پوشاک چرمی، گردنبند قلاده‌ای، جواهرات جادویی یا ترسناک (گوشواره استخوانی، مهره، ستاره پنج پر،جمجمه) که معمولا از نقره ساخته میشوند، میداند.

رینولدز همچنین در یادداشت هایش به جوراب های مخصوص، چکمه های چرمی سیاه یا سفید، و آرایش چشم اشاره کرده کرده است.

تد پولهموس مد گوتیک را به این صورت تشریح کرده است:

·          

• استفاده زیاد از مخمل سیاه، پارچه توری، سینه بندهای توری محکم، دستکش، جواهرات نقره ای با مضامینمذهبی یا ماورایی

همچنین پژوهشگر دیگری به نام ماکسیم دبلیو فورک اشاره کرده است که:

·          

• خرده فرهنگ گوت شورشی است علیه مدهای جذابی که از دیسکوهای ۱۹۷۰ به وجود امده اند.موهای سیاه، لباس های تیره و صورت های رنگ پریده مضمامین پایه ای برای طراحان سبک گوتیک هستند.به صورت شگفت انگیزی میتوان خرده فرهنگ گوت را نگاهی اغراق آمیز و عمدی به سیاهی دانست.همچنین آرایش ها و رنگ لباس ها و رنگ پریدگی صورت را میتوان نسخه امروزی شده اواخر سبک ویکتوریایی دانست.

کوزپلی (به ژاپنی: コスプレ) به عمل پوشیدن لباس به جهت شبیه شدن به شخصیت‌های مانگا یا انیمه اطلاق می‌شود. کوزپلی بر دو قسم تقسیم می‌شود. کوزپلی پایه و کوزپلی بالماسکه. در هر دو حالت تلاش بر اینست که از نظر ظاهر و نوع صحبت شباهت زیادی با شخصیت مانگا باشد.
اصطلاح Otaku، در مباحث فرهنگی راجع به فرهنگ معاصر ژاپن، به ویژه ژاپن پس از دهه هفتاد، بسیار مشاهده می شود. در یک تعریف مختصر، Otaku به فردی گفته می شود که عاشق انیمیشن ژاپنی (Anime، که با خطوط کاتا نوشته می‌شود و ساده شده کلمه خارجی انیمیشن Animation است) و کتب مصور ژاپنی (مانگا، با خطوط هیرا یا کانجی) است و سرگرمی دیگری جز این مسأله ندارد، آنها را تعقیب می کند و نسخه های مجلات یا کتاب ها و فیلم ها را جمع آوری می کند.

با این حال، این تعریف، ساده سازی سبکسرانه ای از فرهنگی است که یک سبک زندگی خاص را ایجاد می کند. در ژاپن، Otaku، در واقع یک نوع زندگی است. نوعی از زندگی که پیشتر، مردان جوان (و حتی میانسال) انتخاب می کردند و با استفاده زیاد از تکنولوژی‌های ارتباطی، خواندن مانگا، تماشای انیمه، شرکت در جلسات بحث انیمه با دیگر Otaku ها، قرض دادن و قرض گرفتن نسخه های مختلف و بالآخره آرشیو کردن آنها مشخص می شد.

Otaku ها سنتی در پوشش ایجاد کردند که امروزه به نام کوزپلی (cosplay) معروف است؛ آنها پوشش شخصیت های مطلوب خود در مانگاها و انیمه‌ها را ایجاد می کردند و با پوشیدن آن لباس ها در اجتماع ظاهر می شدند. اکنون، دیگر Otaku یک سبک زندگی مذکر نیست. دختران و زنان Otaku فراوانی وجود دارند و cosplay رواج زیادی در ژاپن دارد. در دیگر کشور‌ها حتی فرهنگ دوری از آن نظیر سوئد، از رواج cosplay و اثر قوی مانگا در آنجا می توان نشان‌هایی یافت، به طوری که در سوئد مسابقات cosplay برگزار می شود و بهترین costume جایزه می گیرد

.

خرده فرهنگ گت همواره با زیبایی شناختی همراه بوده است.از موسیقی و مد روز گرفته تا همه کسانی که با سلیقه‌شان عضوی از خرده فرهنگ گت به حساب می آیند.موسیقی گوتیک شامل تعدادی از سبک‌های مختلف میباشد.سبک لباس پوشیدن در این خرده فرهنگ محدوده‌ای از سبک‌های دث راک، پانک، آندروجینوس، ویکتوریایی، مقداری رنسانس و مدیول را شامل میشود.

ژیوانژی پس از دیور سودرسان ترین زیر مجموعه لویی ویتون !!!

نام : ژیوانژی
تاسیس : هوبرت د ژیوانژی hubert de givenchy
محصولات : پوشاک زنانه و مردانه ، عطر و ادکلن ، لوازم جانبی لوکس
مشتریان سرشناس : خانواده رئیس جمهور سابق آمریکا جان اف کندی
وضعیت کنونی برند : در آخرین شو لباس این برند برق قطع شد اما بدون شک یکی از پر طرفدار ترین برند پوشاک و ادکلن محسوب می شود
وبسایت رسمی :www.givenchy.com

جان فرانکو فرره از لوام جانبی تا شوی لباس در سال 1986

نام : جان فرانکو فرره gianfranco ferre
تاسیس : 1974 توسط جان فرانکو فرره فارغ التحصیل رشته معماری در ایتالیا
محصولات : تولید لوازم جانبی و پوشاک زنانه و مردانه ، عینک ، عطر ، کیف و کفش
تغییرات : از سال 2004 با لیبل gff روانه بازار شد
افتخارات : برنده بسیاری از جوایز معتبر و مهمترین آنها مدال طلا از فرمانده تیپ ایتالیا در میلان
سرگذشت : در سال 2005 به کمپانی gruppo tonino perna IT به مبلغ 182میلیون دلار فروخته شد.
وضعیت کنونی : عرضه محصولات با سه برند gianfranco ferre,gf ferre,ferre در دنیا
وبسایت رسمی :www.gianfrancoferre.it

کفشهای این برند خیلی در ایران طرفدار دارد، زارا از زیر مجموعه های ایندیتکس

نام : زارا
تاسیس : سال 1975 در galicia توسط آمانچیو اورتگا amancio ortega
محصولات : لباسهای زنانه ، مردانه ، نیمه کلاسیک و اسپرت
خصوصیت : طراحی سریع و تولید پوشاک متنوع
وضعیت کنونی برند : عرضه هزاران محصول در سال و دارای طرفداران بسیاری در دنیا
وبسایت و فروشگاه آنلاین :www.zara.com

تاکسیدو یا در اصطلاح فرانسوی اسموکینگ (مخفف عبارت انگلیسی اسموکینگ جاکت) (همچنین: جامه تدخین) نوعی کت مردانه پیش باز است که در آن از یقه ایستاده استفاده و قسمتی از آن با پارچه براق ماهوت مشکی رنگ تهیه می‌شود و ممکن است دارای جیب یا بدون جیب باشد، و آنرا در شب نشینی‌ها و یا مجالس تشریفاتی میپوشند.
از این لباس در مهمانی‌های رسمی به همراه پیراهن فراک و پاپیون سیاه استفاده می‌شود.

کیلت یا دامن اسکاتلندی نوعی پوشش سنتی است که مردان اسکاتلند استفاده می کنند. دامن اسکاتلندی از قرن 16 میلادی در این کشور رواج داشته و امروزه در جشن‌ها و مراسم رسمی و گاه به عنوان یک مد لباس مورد استفاده قرار می گیرد.

بُلَندقَبا یکی از جامه‌های آیین نیایش‌سرایی در کلیساهای کاتولیک رومی، انگلیکن و بسیاری از کلیساهای پروتستان است.
بلندقبا، قبایی جادار و بلند است که تا مچ پا می‌رسد و معمولاً کمربندی به نام قبابند به‌دور آن بسته می‌شود. بلندقبا در اصل همان ردای کتانی رومیان است و در اوایل سده‌های میانه روحانیان سکولار نیز آن را می‌پوشیدند و در خارج است مراسم نیایش‌سرایی هم استفاده می‌شد.
این جامه، کهن‌ترین جامهٔ نیایش‌سرایی مسیحیان است و از دوره‌های آغازین مسیحیت توسط روحانیان در آیین‌های عشای ربانی پوشیده می‌شد.

جوراب پوشاکی بافته شده از نخ، نایلون و یا کاموا است که برای پوشاندن پا از آن استفاده می‌شود.

تاریخچه

پیدایش نخستین جوراب ها برمی گردد به یونان باستان. مردان کارگر و برده ها در دوران یونان و مصر باستان جوراب های بلند می پوشیدند و زنان رومی در خانه های خود نوعی جوراب ساق کوتاه به پا می کردند.
جوراب های کوتاه نخی یا ابریشمی هم چندین قرن در چین و ژاپن استفاده می شد. این جوراب های ساق کوتاه در قرن دوازدهم در اروپا به جوراب های ساق بلند تبدیل شد. شلوارهایی که مردان می پوشیدند، بسیار چسبنده و تنگ شد که از کمر تا پایین پا را می پوشاند، مانند ساق های امروزی. زنان هم جوراب های بلندی می پوشیدند که در زانو با کش جوراب نگاه داشته می شد.

جوراب های جدید

بعد از سال ۱۵۴۵ جوراب های ساق بلند کش باف وارد مد شد که معمولا درزهای آن با طرح های ابریشمی پرکار تزئین شده بود. جوراب هایی با درزهای تزئین شده در طول دهه ۴۰ و اوایل دهه ۵۰ میلادی رایج و متداول بود.

ماشین کشباف

اولین ماشین کشبافی را در سال ۱۵۸۹ در انگلستان ساخته شد و نکته ی جالب توجه این است که سازنده ی آن یک «کشیش» انگلیسی، به نام ویلیام لی، بود. در آن دوره جوراب های نخی و ابریشمی الیاف موردپسند و رایج میان مردم بود.
در آن زمان راه های بسیار متفاوتی برای پوشیدن جورابی های ساق بلند وجود داشت. گاهی اوقات در فصل های سرد چندین جفت جوراب ابریشمی را باهم می پوشیدند. در قرن هفدهم زمانی که چکمه های بزرگ به دنیای مد وارد شد، نوعی پاپوش کتانی زیر چکمه پوشیده می شد تا از جوراب ابریشمی محافظت کند.
مردان تا اواخر قرن هجدهم جوراب های بلند ابریشمی به همراه کش و بند جوراب می پوشیدند، اما از آن زمان به بعد شلوارهای بلند و جوراب های کوتاه پدیدار شد که تا حالا همچنان مد باقی مانده است.

جوراب های نخی

در قرن نوزدهم جوراب های نخی ساخته شده با ماشین، در دسترس خانم ها قرار گرفت. بعد از جنگ جهانی اول (۱۹۱۴-۱۹۱۸)، دامن های کوتاه مد شد و ساق ها و جوراب های بلند ابریشمی دوباره رایج شد و ثابت کرد که فشن و طول دامن، مدل جوراب را تعیین می کند

جوراب های نایلونی

با کشف جوراب های نایلونی در دهه ۳۰ و ۴۰، استفاده از جوراب های ابریشمی در میان خانم ها رنگ باخت و جوراب های نایلونی مد شد. پس از جنگ جهانی سرانجام جوراب های نایلونی جانشین جوراب های ابریشمی شد. اما الیاف دیگری مانند ریون هم وجود داشت.
نخستین جوراب نایلونی در ۱۵ می سال ۱۹۴۰ در فروشگاه های نیویورک عرضه شد و بیش از ۷۸۰ هزار جفت از آن در روز اول فروخته شد! در سال اول ۶۴ میلیون جفت جوراب تایلونی در آمریکا به فروش رسید.
جوراب و ساق های نایلونی که بعد از جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹-۱۹۴۵) متداول شد و به طور کامل جایگزین جوراب های ابریشمی شد، تا اواخر دهه ۱۹۶۰ معمولا درز داشت. آنها بافتی یکدست داشت و کشباف و چسب بدن بود.
در اویل دهه ۶۰ جورابی های یکپارچه و بدون درز کفی دار، به سرعت جایگزین جوراب های چسبان درزدار شد. این جوراب ها در ماشین های کشبافی مدور بافته می شود و با محکم کردن و بستن کوک ها شکل می گیرد. ضخامت جوراب با تعداد کوک های هر ردیف تعریف می شود.
در دهه ۶۰ در غرب دامن های خیلی کوتاه مد شد و بسیاری از خانم ها ترجیح دادند تا به جای پوشیدن جوراب از ساق جورابی های بلند استفاده کنند. خیلی از خانم ها به جای پوشیدن جوراب به ساق جورابی های بلند رو آوردند. در نتیجه برای رقابت با ساق ها، طول جوراب ها خیلی بلندتر از معمول شد تا برای پوشیدن با دامن های کوتاه مناسب باشد، اما در اثر این تغییر جوراب ها به کلی از مد خارج شد و جای آن را ساق جورابی ها گرفتند. که البته این مورد فقط در برخی از کشورهای غربی رخ داد.
در حقیقت ساق جورابی های نایلونی زیبا و ظریف در دهه ۱۹۶۰ خیلی رایج شد. در حالی که در طول ۴۰۰ سال پیش از آن جوراب های ساق بلند بر مد مسلط بود. پس از دهه ی ۶۰ میلادی، تحول چندانی در زمینه صنایع تولید جوراب رخ نداد و تا امروز جوراب های زنانه و مردانه فقط به تناسب مدهای روز تغییر کرده اند.
در سال های اخیر جوراب های ساق بلند بازهم مد و رایج شده است و در راهروهای فشن و مجلات دیده می شود

سارونگ نوعی دامن سنتی است که در مناطق وسیعی از آسیا و شاخ آفریقا مورد استفاده قرار می گیرد. سارونگ بیشتر از سوی مردان مورد استفاده قرار می گیرد اما سارونگهای زنانه نیز در جنوب شرقی آسیا متداول هستند. سارونگ عمدتا در رنگهای متنوع و طرحهای چهارخانه تهیه می‌شود

ایران

در ایران بطور سنتی از لُنگ در گرمابه‌ها استفاده می شود. علاوه بر آن در مناطق جنوبی کشور، لُنگ به عنوان بخشی از پوشش سنتی مردانه هم به کار می رود.

پوستین یا خز به لباسی زمستانی گفته می‌شود که تمام یا قسمت عمده‌ای از آن مستقیما از پوست حیوانات پشم دار ساخته شده باشد. پوستین یکی از قدیمی‌ترین اشکال لباس است و سابقه کاربرد آن به انسان نخستین و آفریقا باز می‌گردد. در پوستین بر خلاف چرم، پشم جانور سترده نمی‌شود.

تاریخچه

به درستی مشخص نیست که پوستین در چه زمانی توسط انسان به عنوان لباس استفاده شده‌است. البته معلوم است که نئاندرتالها و گونه‌هایی از کپیها از پوستین استفاده می‌نموده‌اند. بر اساس تصاویر بجا مانده بر دیواره غارها، سابقه استفاده از پوستین به عنوان پوشش برای انسان، به حدود پانصدهزار سال قبل می‌رسد.
در تورات (عهد عتیق) آمده‌است «خداوند لباسهایی از پوست حیوان تهیه کرد و آدم و همسرش را پوشاند (سفر پیدایش ، ۳:۲۱)» بر اساس شاهنامه فردوسی، کیومرث نخستین پادشاه جهان، پوستینی از پوست پلنگ داشت که نامش پلنگینه بود.
در نقش برجسته‌ای واقع در سرپل ذهاب مربوط به هزاره سوم پیش از میلاد، آنوبانینی اکدی، پادشاه لولوبیان با دامنی از پوست در برابر ایشتار که ردایی از پوستین پوشیده‌است، ایستاده.

کاربرد

در کشورهای توسعه یافته، خز، نوعی پوشش گرانقیمت و تجملی محسوب می‌گردد. این در حالی است که به دلیل عایق بودن این نوع از لباس، بسیاری از مردم بومی مناطق نزدیک قطب شمال همچنان به استفاده از آن ادامه می‌دهند. همچنین پوستین نوعی لباس سنتی برای مردم اسکاندیناوی، ژاپنی و روسی به شمار می‌رود.
در طول تاریخ شمال روسیه و ترکستان، مرکز صدور پوست به اروپا و خاورمیانه و حتی شمال آفریقا بوده‌است.

منابع

در ایران از پوست گوسفند (شامل حداقل بیست نوع مختلف) و سایر حیوانات حلال گوشت برای دوختن پوستین استفاده می‌شود. ولی سایر حیواناتی که پوست آنان به منظور تولید خز بکار می‌رود شامل مینک، سگ آبی،انواع روباه، خرگوش، سمور، راسو، قاقم، گربه و سگ هستند. بدیهی است که ارزش پوستین دوخته شده از پوست جانوران گوناگون تفاوت چشمگیری دارد.

عمل آوری

فرآیند عمل آوری پوستین (بسته به میزان مرغوبیت) شامل خیساندن، شستشو، درجه بندی، آنزیم دهی، رنگ برداری، خشک کردن، رنگرزی، واکس و در نهایت ثابت کردن با مواد شیمیایی است.

کلاه به پوشاکی گفته می‌شود که بر سر می‌گذارند. کلاه می‌تواند به خاطر محافظت، دلیل دینی، ایمنی و یا مد مورد استفاده قرار گیرد. در گذشته کلاه نشان‌دهنده پایگاه اجتماعی فرد بوده است. کلاه در استفاده نظامی می‌تواند نشان‌دهنده ملیت، شاخه‌ی فعالیت، درجه و یا هنگ باشد.

کلاه پهلوی

کلاه پهلوی نام کلاهی گرد و لبه‌دار بود که به دستور رضا شاه، کلیه اتباع ایران باید آنرا به سر می‌گذاشتند.

تاریخچه

تا پیش از سلطنت رضا شاه، انواع پوشش سر برای مردان معمول بود. معمولترین پوشش سر در میان بازاریان عمامه شیرشکری و دستار و در میان کارمندان کلاه بدون لبه بود. علاوه بر این در میان شاهزادگان و اروپادیدگان، کلاه سیلندر نیز مرسوم بود.
در سال ۱۳۰۶ ابتدا به وزرا و روسای ادارات و کارمندان دولت دستور داده شد تا از کلاه لبه دار پهلوی استفاده کنند. در مرحله بعد به مدارس دستور داده شد که از ورود دانش‌آموزان بدون کلاه پهلوی جلوگیری شود. مرحله بعد تصویب قانون لباس متحدالشکل (یونیفرم) توسط مجلس شورای ملی (جلسه ۱۴ مورخ ۴ دیماه ۱۳۰۷) بود. با تصویب این قانون، مامورین شهربانی بر فشار خود به مردم افزودند.

قانون

در ماده اول این قانون آمده‌است که کلیه اتباع ایران که برحسب مشاغل دولتی دارای لباس مخصوصی نیستند در داخله مملکت مکلف هستند با لباس متحدالشکل کلاه پهلوی و نیم تنه بافته شده در ایران ملبس گردند. در ماده دوم این قانون روحانیون و طلاب از اجرای آن مستثنی شدند. ماده سوم متخلف را به حبس تا هفت روز محکوم نموده و ماده چهارم تاریخ آغاز اجرای آنرا در شهرها ۱۳۰۸ و در روستاها ۱۳۰۹ معین کرده‌است.

کیپا

کیپا(عبری:כיפה در لغت به معنی گنبد) یا یاماکا(ییدیش:ירמולקא) کلاهیست که به طور سنتی یهودیان برسر می‌گذارند.
در شبات، نخستین رساله تلمود آمده‌است:«سرت را بپاشد که ترس آسمان بر تو باشد»؛ در شولحان عاروخ آمده‌است که مرد سرناپوشیده نباید تورات را بلند بخواند، یا به چیز مقدسی فکر کند یا چهار ذراع راه برود؛ همچنین وارد شدن مرد سرناپوشیده به کنیسه جایز نیست.
کلاه یهودی کلاهی بود به رنگ سفید یا زرد که یهودیان در دوران کهن در اروپا و بخشی از جهان اسلام می‌پوشیدند. اوائل پوشیدن آن اختیاری بود اما بعد از ۱۲۱۵ مردان بالغ یهودی مجبور بودند خارج از محله‌های یهودی نشین برای شناخته شدن این کلاه را بپوشند. بعید نیست ریشهٔ این کلاه هم مثل کلاه فریژی که یهودیان بابلی ایران باید می‌پوشیدند از ایران باشد. کلاه عرقچین دیگری منسوب به شهر روتول اسراییل وجود دارد به نام فیدر که از پشم گوسفند ساخته می‌شود و نفوذ ناپذیر است.
در اروپا این کلاه در فرانسه در قرن یازدهم و در ایتالیا از قرن دوازدهم دیده شد است و احتمالا ریشه در جهان اسلام دارد. طبق قوانین یهودی یهودیانی که عمل به احتیاط می‌کنند باید همیشه موهایشان را بپوشانند. برخلاف نشانهٔ زردرنگ، این کلاه همیشه در دست نوشته‌های یهودیان می‌آمد و یهودیان آلمان بعدها آن را در مهرهایشان و نشان رسته‌های نظامیشان استفاده می‌کردند که نشان می‌دهد که اقلا در ابتدا این کلاه بخشی از لباس یهودیان بوده‌است نه تبعیض تحمیلی. چهره‌های مسیحی مثل یوسف و خود مسیح نیز گاهی در نقاشی‌ها آن را بر سر دارند. اما با اجباری شدن پوشیدن آن یهودیان آن را به چشم بد می‌نگریستند.

مینی‌ژوب (که معمولاً با نام دامن کوتاه شناخته می‌شود) نوعی دامن کوتاه است که تا بالای زانو را می‌پوشاند.
محبوبیت مینی‌ژوب‌ها از نمایش لباسی در دهه‌ی ۶۰ در لندن سرچشمه می‌گیرد.قبل از آن از این لباس فقط در میادین ورزشی برای خانم‌ها استفاده می‌شد

بلوز (blouse) وامواژه ای فرانسوی است که به پیراهن یقه دار گفته می‌شود.
بلوز بیشتر برای زنان استفاده می‌شود ولی به لباس نظامی مردان بلوز هم گفته می‌شود.

تاپ (به انگلیسی: top) وام واژه ای از زبان انگلیسی‌است که برای نوعی لباس (معمولاً زنانه) که ازکمر تا گردن را می‌پوشاند به کار می‌رود.در زبان انگلیسی، واژهٔ تاپ برای انواع مختلفی از پوشش بالاتنه به کار می‌رود (از جمله تی شرت) اما در زبان فارسی واژهٔ تاپ معمولاً فقط برای انواع خاصی از این نوع پوشش که آستین ندارند به کار می‌رودتاپ ممکن است توسط بندی که روی شانه‌ها قرار می‌گیرد یا دور گردن واقع می‌شود روی تنه نگه داشته شود، یا آن که بدون بند باشد. به تاپ بدون بند در زبان انگلیسی tube top و به نوعی که بند آن در پشت گردن قرار می‌گیرد halter top گفته می‌شود. به نوعی که دارای بندهای روی شانه‌است نیز tank top گفته می‌شود. هم‌چنین برخی از تاپ‌ها کوتاه هستند، به شکلی که شکم و کمر فرد را نمی‌پوشانند؛ به این انواع در زبان انگلیسی crop top نام می‌دهند.